Kupka do połowy gotowych uszytków rośnie. Lista planów spuchła niemiłosiernie. Tylko nastrój jakoś nie dopisywał ostatnio. Ten listopad jakiś taki negatywny. Może teraz się odczaruje troszkę, wraz z nowym dzidziusiem w rodzinie. Ale przede mną jeszcze pierwsza rocznica śmierci taty, więc jestem trochę wybita z rytmu. Mam nadzieję, że potem uda mi się jakoś pozbierać.
A teraz idę sobie dać kopniaka w tyłek i spadam odkurzyć maszynę. Dzieci ubrań potrzebują, ja torebki, a nowy maluszek prezentu od cioci :)
Nie jest tak źle ;). Jak ja znikłam, to na 2 lata ;). Życzę szybkiego powrotu na właściwe tory i uśmiechu :). Pozdrawiam ciepło.
OdpowiedzUsuńDzięki, Wiolu! Uśmiech się pojawił sam, po Twoim komentarzu :) Wracam do równowagi. Będzie jeszcze dołek pod koniec miesiąca (rocznica śmierci taty), ale go przegonię na pewno.
Usuń