Przeczytałam w końcu "Światła, które nie gasną", Krystyny Feldmann. W końcu, bo mam ją przecież od 2. marca! Zaczęłam czytać i....przepadłam. Książka wciągnęła mnie od pierwszych kilku zdań. Ostatnio rzadko mi się to zdarza. Nie wiem czy to kwestia samej autorki, którą miałam przyjemność poznać osobiście (dwuletnia Aneczka grała w panią Krysią w piłkę :)) czy też historii, która choć tak mi odległa (przez czas akcji i samą sytuację głownej bohaterki), to jednak stała się jakaś bliska, jakby się działa obok mnie.
Książka opowiada o teatrze, a jakże, ale nie tylko. Główną bohaterką jest Marta, młoda aktorka, ale też mama i mężatka, która od czasu wojny nie miała wieści od męża. Kobieta oprócz wielu problemów, ma też adoratora, który bardzo naciska na współne życie i jest pewien, że mąż Marty zginął w czasie wojny i czekanie na niego w wierności jest stratą czasu. Czy ma rację? Czy Marta podejmie słuszną decyzję? To już musicie sprawdzić sami. Ostrzegam tylko- książka jest pierwszą częścią powieści, która nie ma niestety kontynuacji. Ja byłam przez kilka dni dosyć rozbita po jej przeczytaniu, bo brakuje mi definitywnego zakończenia. Jeśli jednak dacie radę to przełknąć, polecam, czutajcie.
Książka to mój numer 6/52
Ma 2,3 cm, więc zostało mi jeszcze 148,6 cm.
Znowu wpisałam się w dwa wyzwania tematyczne, bo rodzinne historie są tu i tu bardzo na miejscu. Niestety, leżę z wyzwaniem okładkowym. Trudno, nadrobię w lipcu :)
Książka zapowiada się ciekawie, może kiedyś przeczytam
OdpowiedzUsuńAniu, ja w maju chyba nie skonczylam ani jednej ksiazki, to jest dopiero wyczyn :D Za to moze w czerwcu uda mi sie w koncu jakas doczytac. Krystyne Feldmann uwielbialam od zawsze wiec kuszaca to propozycja dla mnie ;)
OdpowiedzUsuń